ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ  ΔΡΑΜΕΣΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

ΤΟΥ ΔΡΙΧΟΥΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΤΑΝΑΓΡΑΣ

Το πανέμορφο παραλιακό χωριό Δράμεσι , ( παραλία Αυλίδος ) φαίνεται πως ήταν Μεσαιωνικός Οικισμός και αναφέρεται στους παλιούς χάρτες , ήδη από το 1200 μ.Χ. στην Βυζαντινή – Φράγκικη Βοιωτία .
 Ένας ψηλός πέτρινος πύργος , αντίστοιχος αυτών της Ευβοϊκής γης , μα και των υπολοίπων 26 Φραγκικών Πύργων της Βοιωτικής γης , εξυπηρετούσε από τα χρόνια εκείνα τις επικοινωνιακές ανάγκες του συστήματος της  Φρυκτωρίας  της εποχής .
Σε δεύτερο χάρτη του 1466 αναφέρεται σαν Αρβανίτικος Οικισμός  με μια έως 30 οικογένειες ( 1-30 ) ενώ στα Οθωμανικά αρχεία του 1570 οι οικογένειες ήταν 51 έως 134 !



Στην περίοδο του 15ου – 17ου αιώνα υφίσταται ως οικισμός ενώ πολλά χωριά της Παραλιακής ζώνης του Νοτίου Ευβοϊκού Κόλπου εμφανίζονται ως εγκαταλελειμμένα από τους κατοίκους τους .
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους και την σύσταση των Δήμων με το Βασιλικό Διάταγμα της 8ης (20ης) Απριλίου 1835 , το Δράμεσι εντάχθηκε στον Δήμο Αυλίδος , με πληθυσμό 62 κατοίκους .
 Η αρχική σφραγίδα του Δήμου ήταν η κυκλική χωρίς έμβλημα .
Το 1871 με το Β, Διάταγμα της 3ης Νοεμβρίου , ΦΕΚ .4 το έμβλημα του Δήμου ήταν το ελάφι που θυσιάστηκε αντί της Ιφιγένειας  , κόρη του Αγαμέμνονα .
Ο πληθυσμός Του Δήμου το έτος 1848 ήταν 1047 κάτοικοι .


Η ΓΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Μετά την διέλευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας η γη περιήλθε στην κυριότητα των Τούρκων αξιωματούχων . Στην ευρύτερη περιοχή ανατολικά των Θηβών την γη κατείχαν οι Τούρκοι πασάδες όπως ο Μπεκίρ Πασάς , και η θυγατέρα του , ο Ρεσίτ πασάς , ο Αλήμπεης κ.λ.π.
Οι κάτοικοι της Αυλίδας κατέφυγαν στα Δερβενοχώρια , και τα κτήματά τους δόθηκαν ως τιμάρια σε Τούρκους Μεγιστάνες .
Τα χάλια , το Βαθύ , το Γεραλή , και το Δράμεσι ήταν τσιφλίκια μέχρι το 1890 .
Με την απελευθέρωση της χώρας , πολλοί Έλληνες που είχαν την οικονομική δυνατότητα αγόραζαν τη γη αυτή , κατά ζευγάρια.
Έκαστο ζευγάρι γης περιλάμβανε 300 – 400 στρέμματα γης .
Στο Δράμεσι αγοραστής 15 ζευγαριών 4.500 έως 6.000 στρεμμάτων γης εμφανίσθηκε ο Π . Δενδρινός , έναντι 17.000 δρχ . και 6.000 λοιπών εξόδων .
Επειδή το φαινόμενο αγοράς Βοιωτικής γης από επιτηδείους , πήρε μεγάλη έκταση , οι κάτοικοι της περιοχής διαμαρτυρήθηκαν , γιατί έμεναν χωρίς γη οι ίδιοι . Τότε συνεστήθη εξεταστική επιτροπή – Ελλήνων – Μωαμεθανών – για να εξετάσει το δίκαιο των κατοίκων .
Ορίσθηκε η Οικονομική Επιτροπή Θηβών , με επικεφαλής τον Κ . Δημήτριο Αθανασίου και τρεις πραγματογνώμονες , οι οποίοι αξιολόγησαν τα χωριά της περιοχής του Κάτω Λιακά Θηβών .
Στο Δράμεσι μέτρησαν καλλιεργήσιμη γη 4.400 στρεμμάτων και την ενέταξαν σε τρεις κατηγορίες , ανάλογα προς την ποιότητά της .
Στην Α΄κατηγορία ήταν 1.000 στρέμματα προς 20 δραχμές / στρέμμα ,
 στην Β΄ κατηγορία 1.400 στρέμματα προς 16 δραχμές / στρέμμα ,
 και στην Γ΄κατηγορία 2.000 στρέμματα προς 12 δραχμές /στρέμμα .
Στην αξιολόγηση των χωριών μετρούσαν επί πλέον και οι βοσκότοποι και ο αριθμός των ζώων που μπορούσαν να φιλοξενήσουν .
Στο Δράμεσι ορίσθηκε ο αριθμός των 1.000 ζώων με τιμή 3,1 δρχ. ανά κεφαλή .
Η ολική τιμή του χωριού ορίσθηκε σε 69.500 δραχμές. Μετά την αξιολόγηση εμφανίσθηκε στο χωριό , στις 4 Οκτωβρίου 1841 ο Οικονομικός Επίτροπος Θηβών και ρώτησε τους κατοίκους ,
 αν έχουν την θέληση , διάθεση και δυνατότητα να αγοράσουν τα κτήματα της περιοχής τους .

Οι Λουκάς Λάμπρου , Αναστάσιος Μαρίνος , Αναστάσιος Αθανασίου , Σταμάτης Κουντουριώτης και Νικόλαος Κωνσταντίνου , δήλωσαν ότι έχουν την διάθεση , όχι όμως και τα μέσα , να αγοράσουν τα κτήματα και ζήτησαν να πληρώσουν την γη σε διάστημα 20 ετών .
Απεναντίας οι Αναστάσιος Κωνσταντίνου , Κολιός Σταμέλος , Θαν. Κωνσταντίνου , Θαν . Θοδωρής , Σταμάτης Μπαλός , Πανούσης Μήτρου , Άγγελος Τρίψας , Σπυρ. Θοδωρής και Γιάννης Μαρίνος δήλωσαν ότι δεν είχαν τον τρόπο , ούτε την διάθεση να αγοράσουν το χωριό τους .

Στον καταστροφικό σεισμό που έγινε στις 8 η ώρα το πρωί στις 4 Οκτωβρίου 1914 πραγματοποιήθηκαν 10 δονήσεις .
Οι ανταποκριτές στις εφημερίδες έγραφαν για το σεισμό .
Ο αστυνομικός σταθμός της Τανάγρας ανήγγειλε τηλεφωνικά ότι η καταστροφή επεξετάθη πλήρως εις το Δήλεσι ως και την Κωμόπολιν Λιάτανι εκ των 200 οικιών της εσώθησαν 35 .
Την παντελή καταστροφή όμως έπαθε το χωρίον της Αυλίδος Δράμεσι , ούτινος κατέρευσαν αι 60 οικίαι εκ θεμελίων  .
Επεσκέφθην το χωρίον Δράμεσι της Αυλίδος οπόθεν φρικτάς εντυπώσεις απεκόμισα . Πανταχού ερείπια , ουδεμία οικία μένει όρθία .
Οι κάτοικοι απέλπιδες διαμένουν εις το ύπαιθρον καθ ΄ότι αι αποσταλείσαι σκηναί 27 αδυνατούν να επαρκέσουν δια 480 άτομα .
Παρατηρείται εν αρκετά εκτεταμένον ρήγμα γης εις το μέρος τούτο .
Παρά των σεισμοπαθών εξελέγη επιτροπή η οποία έρχεται εις Αθήνας , όπως παραστήσει την κατάστασιν εις τον Κο Πρωθυπουργό και τον παρακαλέσει να διατάξει όπως αποσταλεί ξυλεία προς ανέγερσιν παραπηγμάτων , καθ ΄ότι κινδυνεύουν να αποθάνουν εκ του ψύχους και της υγρασίας διαμένοντες εις το ύπαιθρον οι σεισμοπαθείς.

Η κοινότητα Δραμεσίου Αυλίδος  προήλθε από την κοινότητα Βαθέος του τέως δήμου Αυλίδος  σύμφωνα με το Βασιλικό Διάταγμα της 31 – 8 – 1926 , ΦΕΚ . Α  296 / 1926 .
Ο Συνοικισμός και η κοινότητα μετονομάσθηκαν εις Συνοικισμό και κοινότητα Παραλίας , σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα της 20 – 8 – 1927 , ΦΕΚ . Α 179 / 1927 .
Ο Συνοικισμός Γεραλί ( νύν Φάρος ) , αναγνωρίστηκε σε κοινότητα σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα της 19 – 11 – 1928 , ΦΕΚ . Α 244 / 1928 .  


Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821

Από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους προκύπτει ότι η συμβολή του χωριού στον αγώνα του 1821 ήταν σημαντική .
Για αριστείο Ανδρείας , αναφέρονται οι εξής :
Τσάμης Δημήτριος , Ζάκας Νικόλαος , Σοτρώπος Γεώργιος , Δραμεσιώτης Γεώργιος . Ασημάκος Ιωάννης , Μπερλέμπος Ιωάννης , Μαρίνης Δήμος , Λήζος Αναστάσιος , Μπαλετίνης Δημήτριος , Σταμούλης Αγγελής .
Τα ονόματα είναι παρμένα από το Γενικό αρχείο του κράτους .

Κολιός Κώτζου , Δραμεσιώτης Κωνσταντίνος , Δραμεσιώτης Λουκάς .

ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ . Α. Μ. 8754

Από την αίτηση του καταφαίνεται ότι αγωνίστηκε ως τον σχηματισμό των χιλιαρχιών , οπόταν τότε κατατάχθηκε στη Χιλιαρχία του Ν. Κριεζώτη , Πεντακοσιαρχία του Τόλια Νικολάου , Εκατονταρχία Κατσικογιάννη .
Η Επιτροπή τον κατέταξε στη σειρά των στρατιωτών .

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α .Μ . 8757 .
Πολέμησε σε όλο το διάστημα του αγώνα μέχρι του ερχομού του Καποδίστρια . Έπειτα κατατάχθηκε στη Χιλιαρχία του Ν. Κριεζώτη , Πεντακοσιαρχία του Τόλια Νικολάου , Εκατονταρχία Κατσικογιάννη , ως Πένταρχος .
Η Επιτροπή τον κατέταξε στη σειρά των Στρατιωτών .

ΣΤΑΜΟΥ – ΧΑΤΖΗ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Α . Μ. 14418.
Πολέμησε από το 1821 μέχρι τον ερχομό του Όθωνα , όπως πιστοποιούν με ένορκο κατάθεση οι Αντώνιος Καλιβιάρης , Λοχαγός και Ιωάννης Κατσικογιάννης , επίσης Λοχαγός , ύστερα από αίτηση της γυναίκας του , ήδη χήρας , Σοφίας .
Υπογράφουν δε ο Β΄Πάρεδρος Δήμου Αυλίδος Ν. Σταματιάδης και ο Υπογραμματεύς Χ . Σαραϊντάρης .
Η Επιτροπή τον κατέταξε στις τάξεις των Στρατιωτών .
ΒΑΘΥ –  ( ΑΥΛΙΣ ) 

ΜΠΑΛΟΥΜΗΣ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΑΚΗ ( Α. Μ . 13718 ) .
Από πιστοποιητικό του Ν. Κριεζώτη φαίνεται ότι το 1840 ήταν 35 χρόνων και ότι υπηρέτησε την πατρίδα στρατιωτικώς από τις αρχές σχεδόν του αγώνα υπό τον Ν . Κριεζώτη και κατόπι υπό τον Βάσο Μαυροβουνιώτη .
Για τις εκδουλεύσεις του αυτές του είχε απονεμηθεί
 << το Σιδηρούν Αριστείον Αγώνος >> . 
Πεθαίνοντας το 1862 άφησε την γυναίκα του Τριανταφυλλιά και τα τέκνα του Αθανάσιο , Μαριώ , και Σωτήρα .
Η Επιτροπή τον κατέταξε το έτος 1865 στη σειρά των στρατιωτών .
……………….

ΓΕΡΑΛΗ ( ΦΑΡΟΣ ) .

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ( Α . Μ. 8769).
Είχε υποβάλει τα χαρτιά του στην Εξεταστική Επιτροπή το 1835 –1836 , αλλά χάθηκαν . Από ένα πιστοποιητικό του Σπύρου Μήλιου και Γιάννη Κλίμακα το 1865 μαθαίνουμε ότι πολέμησε από τις αρχές του αγώνα με τον Θανάση Σκουρτανιώτη , Μηνά Κατσικογιάννη και Θανάση Ζαρίφη στη Θήβα ,
…………………………………………………..…………
Τα ονόματα είναι παρμένα από το τμήμα ομοιοτύπου της Εθνικής Βιβλιοθήκης .



ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ .
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1851 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 57       ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ 21 
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1920 ΚΑΤΟΙΚΟΙ  367 …………………………
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1928 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 464      …………………….
  • ΤΟ ΕΤΟΣ  1940   ΚΑΤΟΙΚΟΙ 616………………………
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1951 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 686       ……………………
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1961 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 738       …………………….
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1971 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 853      ……………………….
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1981 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 1.148        …………………..
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 1991 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 2.473    …………………….
  • ΤΟ ΕΤΟΣ 2001 ΚΑΤΟΙΚΟΙ 2. 577    …………………….

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟΣ ΔΗΜΟΣ .



ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1991
  • ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΒΑΘΕΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ 3343 .
  • ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΙ 314 .
  • ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΠΑΡΑΛΙΑΣ ΑΥΛΙΔΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΙ 2. 473 .
  • ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΦΑΡΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΙ 1.132 .

ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΔΗΜΟΥ ΑΥΛΙΔΟΣ ΕΤΟΥΣ 2001
  • ΒΑΘΥ 2. 546 ΚΑΤΟΙΚΟΙ .
  • ΜΙΚΡΟ – ΒΑΘΥ 204 ΚΑΤΟΙΚΟΙ .
  • ΠΑΡΑΛΙΑ . 697 ΚΑΤΟΙΚΟΙ .
  • ΡΙΤΣΩΝΑ 227 ΚΑΤΟΙΚΟΙ .
  • ΚΑΛΟΧΩΡΙ 874 ΚΑΤΟΙΚΟΙ .
  • ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΥΛΙΔΟΣ 2 .577 ΚΑΤΟΙΚΟΙ
  • ΦΑΡΟΣ 1175 ΚΑΤΟΙΚΟΙ . 

--------------------------------------------------------------------------------------------




Αφιέρωμα στον ηρωα αεροπορο Χρηστο Παπαδοπουλο, ο οποιος σκοτωθηκε σε αερομαχια το 1940, που εγινε στις 28 Οκτωβριου 2011 στις 10 το πρωι στο ηρωον στο προαυλιο του Ι. Ν. Αγιου Δημητριου Παραλιας Αυλιδας απο τον Εκπολιτιστικό Σύλλογο Παραλίας Αυλίδος (ΕΣΠΑ).
Το αφιερωμα του συλλογου συμπεριλαβανε:
1. Εκθεση των προσωπικων αντικειμενων του ηρωα ( Βραβειο στη λιθοβολια - 1936, Μεταλλιο σε αγωνες στη σχολη Αεροποριας - 1938, Πρωτοσελιδο της εφημεριδας "Νικης" - Ιανουαριος 1941, Φωτογραφιες του ηρωα κλπ)
2. Κατάθεση στεφάνου στο μνημειο πεσοντων εκ μερους του ΕΣΠΑ απο τον αντιπρόεδρο του συλλόγου Στεφανο Δαυρη
3. Αναγνωση του βιογραφικου του ηρωα και περιγραφη της μαχης απο τον Αθανασιο Αργιτη - μελος του ΕΣΠΑ
4. Απονομη του Βραβειου "ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ" απο τον προεδρο του συλλογου Δημο Βρουβα στην μαθητρια απο την Παραλια Αυλιδος Γεωργια Καραλη που ηρθε πρωτη στις πανελλαδικες εξετασεις του 2011 (βραβειο που θεσμοθετηθηκε φετος πρωτη φορα απο τον ΕΣΠΑ)
5. Ομιλια για τον Χρηστο Παπαδοπουλο απο τον στρατηγο ε.α. κυριο Βασιλειο Καρταλα
6. Τελος μοιραστηκαν στους παρευρισκομενους καποια φυλλαδια με το βιογραφικο του ηρωα, η επιμελεια του κειμενου απο τον Αθανασιο Στασινοπουλο - μελος ΕΣΠΑ.








Χρήστος Ι. Παπαδόπουλος 1918 – 1940

Γεννήθηκε το 1918 στην Παραλία Αυλίδος, ο πρωτότοκος γιός του Ιωάννη Παπαδόπουλου και της Ειρήνης Λέκκα. Εισήχθη το Σεπτέμβριο του 1936 στο Τμήμα Υπαξιωματικών Χειριστών της Σχολής Αεροπορίας, απ’ όπου αποφοίτησε το Σεπτέμβριο του 1938. Στην αυγή του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου υπηρετούσε στην 21η Μοίρα Διώξεως με έδρα το αεροδρόμιο των Ιωαννίνων.
Στις 2 Νοεμβρίου 1940, ως μέλος σμήνους τριών καταδιωκτικών PZL της 21 ΜΔ, απογειώθηκε από το βοηθητικό αεροδρόμιο Βασιλικής Καλαμπάκας, με αποστολή να προσφέρει αεροπορική κάλυψη στον τομέα της VIII Μεραρχίας. Η αποστολή αυτή ήταν πολύ δύσκολη, αφού τα PZL δεν μπορούσαν να κρατηθούν στον αέρα πάνω από το μέτωπο περισσότερο από μία ώρα.
Οι Έλληνες αεροπόροι γνώριζαν πολύ καλά τις περιορισμένες δυνατότητες των αεροσκαφών τους και ότι σε περίπτωση που εμπλέκονταν σε αερομαχία, θα εξαντλούσαν αναπόφευκτα τα στενά χρονικά τους περιθώρια. Όταν όμως έφτασαν πάνω από το μέτωπο και είδαν εχθρικά αεροσκάφη να πολυβολούν τις θέσεις της VIII Μεραρχίας, πήραν κοινή απόφαση ηρωικής αυτοθυσίας.
Με εκπληκτικό θάρρος εφόρμησαν πάνω στα ιταλικά αεροσκάφη και ενεπλάκησαν μαζί τους σε έναν αγώνα δραματικό και άνισο. Οι Ιταλοί αεροπόροι αιφνιδιάστηκαν από την απρόσμενη σφοδρότατη επίθεση των κατά πολύ λιγότερων και ασθενέστερων ελληνικών αεροπλάνων. Τρία ιταλικά FIAT πήραν φωτιά και γκρεμίστηκαν στα βουνά, ενώ την ίδια τύχη είχαν και τα δύο από τα τρία ελληνικά PZL. Ο Υποσμηναγός Ιωάννης Σακελλαρίου και ο Σμηνίας Χρήστος Παπαδόπουλος βρήκαν ηρωικό θάνατο στα βουνά της Πίνδου. Ο Ανθυποσμηναγός Ιωάννης Κατσαρός, χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της περιδίνησης, κατόρθωσε να διαφύγει.
Οποιαδήποτε όμως αερομαχία θα ήταν αδύνατο να περιγραφεί με μεγαλύτερη ζωντάνια απ’ αυτή που έχει η αναφορά του μόνου επιζήσαντος πρωταγωνιστή της, του χειριστή του τρίτου PZL, Ανθυποσμηναγού Ιωάννη Κατσαρού:
«2 Νοεμβρίου 1940, ώρα 11.05. Τρία (3) αεροπλάνα PZL της 21 ΜΔ απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο των Τρικάλων προς εκτέλεση αποστολής στον τομέα της VIII Μεραρχίας. Αρχηγός του σχηματισμού ήταν ο Υποσμηναγός Ιωάννης Σακελλαρίου, στα δεξιά του ο Σμηνίας Χρήστος Παπαδόπουλος και στα αριστερά του ο Ανθυποσμηναγός Ιωάννης Κατσαρός. Στα αεροσκάφη μας ασύρματη επικοινωνία υπήρχε μόνο σε εκείνο του Υποσμηναγού Σακελλαρίου και του Ανθυποσμηναγού Κατσαρού. Ο ασύρματος του Σμηνία Παπαδόπουλου ήταν εκτός λειτουργίας, συνηθισμένο φαινόμενο εκείνη την εποχή.
Μόλις λοιπόν φτάσαμε στην περιοχή περιπολίας βορείως των Ιωαννίνων, κοντά στην κωμόπολη της Ζίτσας και σε ύψος 3.000 μέτρων, είδα κάτω και αριστερά μας ένα σχηματισμό πέντε (5) βομβαρδιστικών με πορεία προς Βορρά. Ήταν βέβαια ένας θαυμάσιος στόχος για αεροσκάφη διώξεως, εφόσον όμως δεν υπήρχαν εχθρικά καταδιωκτικά στην περιοχή. Πρέπει να σας αναφέρω ότι ήταν ουσιαστικά η πρώτη συνάντησή μας με εχθρικό σχηματισμό. Έλειπε συνεπώς η πείρα της τακτικής των αεροπορικών επιχειρήσεων ως προς τον έλεγχο του χώρου, αλλά υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός. Ειδοποίησα με τον ασύρματο τον αρχηγό του σχηματισμού και ρίχτηκα πρώτος κατά των εχθρικών βομβαρδιστικών.
Ο Σακελλαρίου με ακολούθησε στην επίθεση, ενώ ο Παπαδόπουλος χωρίς να μπορέσει να μας ειδοποιήσει λόγω βλάβης του ασυρμάτου, ενεπλάκη σε αερομαχία με δέκα (10) εχθρικά καταδιωκτικά που πετούσαν σε ύψος μεγαλύτερο από το δικό μας, τα οποία λόγω απειρίας δεν είδαμε, τουλάχιστον ο Σακελλαρίου κι εγώ.
Τρία (3) ιταλικά καταδιωκτικά τύπου FIAT CR.42 επιτέθηκαν εναντίον μας όταν εμείς ήδη είχαμε αρχίσει την επίθεση εναντίον του σχηματισμού των βομβαρδιστικών. Ο Υποσμηναγός Σακελλαρίου χτυπήθηκε χωρίς να μπορεί να αντιδράσει και σκοτώθηκε. Το αεροσκάφος με νεκρό το χειριστή συνέχισε τη βύθισή του μέχρις ότου συνετρίβη στο έδαφος λίγο έξω από τη Ζίτσα. […]
Μετά την επίθεσή μου στο σμήνος των βομβαρδιστικών και χωρίς να έχω ακόμα ιδέα για τα εχθρικά αεροσκάφη διώξεως έκανα στροφή αριστερά και με την ταχύτητα που είχα αναπτύξει κέρδισα ύψος. Ανεβαίνοντας, είδα ψηλότερα από έμενα ένα σχηματισμό, τον οποίο φαντάστηκα σαν φίλιο διώξεως. Όταν πλησίασα είδα τα εχθρικά FIAT να έχουν εξαπολύσει επίθεση εναντίον ενός δικού μας PZL, αυτό του Σμηνία Παπαδόπουλου. Το PZL βρισκόταν σε ανοιχτή στροφή προς τα αριστερά όταν μια εχθρική ριπή πολυβόλου πέτυχε την αποθήκη βενζίνης και το αεροπλάνο του Παπαδόπουλου ανεφλέγη. Ο νεαρός Υπαξιωματικός έπεσε φλεγόμενος με το αεροπλάνο του στα υψώματα των Ιωαννίνων.
Έως ότου συνειδητοποιήσω ότι πρόκειται περί εχθρικών αεροπλάνων δέχτηκα κι εγώ την επίθεσή τους. […] Έριξα το αεροπλάνο μου σε περιδίνηση για πολλή ώρα. Όταν το έβγαλα πάνω από τη λίμνη των Ιωαννίνων και σε χαμηλό ύψος, δεν υπήρχαν πλέον εχθρικά αεροσκάφη διώξεως. […] Μην έχοντας πια άλλα πυρομαχικά για να συνεχίσω την επίθεσή μου κατά των εχθρικών βομβαρδιστών, επέστρεψα στη βάση μου.»
Το βράδυ της ίδιας ημέρας στα αεροδρόμια της Αλβανίας οι Ιταλοί αεροπόροι μετέφεραν την είδηση της συγκλονιστικής αυτής αερομαχίας, καθώς και τον παράτολμο ηρωισμό των Ελλήνων αεροπόρων. «Αυτοί είναι τρελοί. Λες και θέλουν να αυτοκτονήσουν όλοι.» έλεγαν οι Ιταλοί.
Η εικόνα αυτή του φανατισμένου Έλληνα αεροπόρου που προσπαθεί να εξοντώσει τον αντίπαλό του, χωρίς να υπολογίζει τον άμεσο κίνδυνο της ζωής του, χαράχτηκε από τότε βαθιά στην ψυχή των Ιταλών αεροπόρων και ίσως αυτό να απετέλεσε την κύρια αιτία της ανεξήγητης επιφυλακτικότητας που έδειξαν οι Ιταλοί αεροπόροι σε όλη τη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου.
Για την ηρωική του δράση ο πεσών Σμηνίας Χρήστος Παπαδόπουλος προήχθη στο βαθμό του Επισμηνία και τιμήθηκε με το Μετάλλιο Ιπταμένου.

Πηγή: Μουσείο Ιστορίας Πολεμικής Αεροπορίας

Επιμέλεια κειμένου: Αθανάσιος Στασινόπουλος, φοιτητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Κρήτης – μέλος ΕΣΠΑ



--------------------------------------------------------------------------------------------------



Χορευτικό Συγκρότημα Παραλίας Αυλίδος στη Τανάγρα.
Βράβευση χορευτών.

------------------------------------------------------------------------------------------



Χορευτικό Συγκρότημα Παραλίας Αυλίδος σε εκδήλωση των Ταναγραικών που οργάνωσε ο Ποίμανδρος.

-----------------------------------------------------------------------

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ - ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΥΛΙΔΟΣ 
Παρόλο που ο κεντρικός ναός στην Παραλία Αυλίδας είναι οι Άγιος Δημήτριος (που χτίστηκε την περίοδο 1930-1936), οι Δραμισέοι έχουν πολιούχο και προστάτη άγιο, τον Άγιο Παντελεήμονα. Η ιστορία ξεκινά πολύ παλιά, τότε που οι Δραμισέοι κατοικούσαν στο σημερινό «Παλιοχώρι» (παλαιό χωριό), μία πολύ γραφική περιοχή με υπέροχη θέα. Οι κάτοικοι τότε ασχολούνταν κυρίως με την κεραμοποιία και την αγγειοπλαστική, παίρνοντας τον πηλό από το ρέμα που υπήρχε εκεί. Στην περιοχή αυτή λοιπόν που κατοικούσαν μέχρι και τον 18ο -19ο αιώνα, βρίσκεται και το ξωκλήσι του αγίου Παντελεήμονα. Σύμφωνα με την παράδοση, ο ναός του αγίου Παντελεήμονα ήταν μία μικρή μοναστική κοινότητα και γύρω από αυτή είχε εγκατασταθεί ο συνοικισμός.
Πριν πολλά χρόνια ένας δυνατός σεισμός ισοπέδωσε όλη την περιοχή και όπως ήταν λογικό, ο ναός κατεδαφίστηκε. Μέσα στα συντρίμμια εγκλωβίστηκε και η καμπάνα η οποία, σύμφωνα με το θρύλο, δε βρέθηκε ποτέ . Σύμφωνα με την παράδοση, σε τακτά χρονικά διαστήματα κάτω από τα συντρίμμια ακουγόταν ο ήχος μια καμπάνας. Οι Δραμισέοι υπέθεσαν ότι ο άγιος θέλει να του ξαναχτίσουν τον ναό και έτσι έχτισαν πάλι την εκκλησία. Ο θρύλος αυτός φτάνει μέχρι τις μέρες μας όπου στις διηγήσεις των παππούδων μας μαθαίνουμε ότι όσοι έχουν «αθώα και αγνή ψυχή», ακούνε μέχρι και σήμερα την καμπάνα.
Το σημαντικότερο γεγονός όμως έγινε τότε που οι Τούρκοι κατακτητές ήρθαν με στόλο να καταλάβουν την περιοχή (στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι ο θρύλος ποικίλει και μερικοί μιλούν για πειρατές που ήρθαν να λεηλατήσουν κι να αρπάξουν τις περιουσίες). Ήταν στις 26 Ιουλίου, όταν οι πιστοί στον εσπερινό του Αγίου Παντελεήμονα είδαν τα πλοία να πλησιάζουν στην ακτή (το σημείο που προσέγγιζαν τα πλοία είναι λίγο πριν τα παλιά ναυπηγία – περιοχή Μονολέζα) . Τότε έκαναν δέηση στον άγιο για να παρέμβει να σωθούν και «Ω του θαύματος», μετά από λίγο η ήρεμη θάλασσα μετατράπηκε σε μία τεράστια τρικυμία (Ταραμονή) που συνέτριψε μεταξύ τους και βύθισε όλα τα πλοία. Από το γεγονός αυτό η περιοχή εκεί (στα παλιά ναυπηγία) ονομάστηκε Ταραμονή.
Το επόμενο πρωί, η θάλασσα είχε ξεβράσει τα πτώματα στην ακτή (στην περιοχή Μονολέζα). Οι κάτοικοι συγκέντρωσαν τους νεκρούς και τους έθαψαν σε έναν ομαδικό τάφο στην περιοχή της Πούντας (η περιοχή αυτή ονομάζεται σήμερα «Μνήματα», εξαιτίας των τάφων).
Τα γεγονότα αυτά, μέσα από τις διηγήσεις και τους θρύλους φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, και γοητεύουν όποιον τα ακούει. Δεν έχει μείνει τίποτα να μας θυμίζει αυτά τα χρόνια, αφού στην Ταραμονή χτίστηκαν ναυπηγία, τα «Μνήματα» δεν γνωρίζει κανείς που ακριβώς είναι, η εκκλησία του αγίου Παντελεήμονα έχει γκρεμιστεί και έχει ξαναχτιστεί τόσες φορές στη διάρκεια των αιώνων. Το μόνο που μένει είναι η παλιά εικόνα του αγίου που φυλάσσεται σήμερα στον Άγιο Δημήτριο και χρονολογείται από τον Μεσαίωνα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ . ΣΤΕΦ . ΔΑΥΡΗΣ