ΤΑ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΑ
Στα μάτια μου φάνταζαν (από τις αφηγήσεις των γερόντων) ως εκπλήρωση τάματος που προήλθαν από οράματα Αγίων αλλά μπερδεύονταν μαζί με φόβους για δαίμονες σε τρίστρατα από αρχαίες λαϊκές δοξασίες και ξορκισμούς.
Φορείς του πολυσύνθετου χαρακτήρα της λαϊκής θρησκείας στην ελληνική ύπαιθρο, είναι λυπηρό που ποτέ δεν αποτέλεσαν αντικείμενο ξεχωριστής μελέτης από τους μελετητές της λαϊκής μας παράδοσης.
Πολλές φορές σαν ταξίδευα νύχτα σε άγνωστες ερημικές τοποθεσίες, και πίστευα πως είχα χάσει τον δρόμο ή άμα ταξίδευα κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες (με πάγους ή δυνατή βροχή) ένοιωθα μια παρηγοριά σαν έβλεπα να τρεμοφέγγει ένα καντηλάκι, ένοιωθα την φλόγα σαν μια παρουσία, σαν μια σημαδούρα που μου έλεγε "ναι αυτό είναι το τάδε μονοπάτι". Γιατί έτσι λειτουργούσαν τα εικονοστάσια στο παρελθόν σαν σημάδια μονοπατιών για τους βοσκούς αλλά και τους περαστικούς στην προ - κινητού εποχή.
Στις μέρες μας οι ορειβατικοί σύλλογοι σημαδεύουν με διαφορετικά σημάδια τα μονοπάτια.
Συνειδητοποιώ πως κατά τη διάρκεια των αναζητήσεων αυτών των απόμακρων χωριών, πολλές φορές κοντοστάθηκα σε κάποιο εικονοστάσι που για κάποιο λόγο τράβηξε την προσοχή μου.
Άλλοτε μπορεί να με τράβηξε η πρωτότυπη εξωτερική τους εμφάνιση, άλλοτε η τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένα, άλλοτε θύμιζε κάποιον θρύλο και δοξασία από αυτούς που άκουσα κατά καιρούς από τα χείλη γερόντων....
Τις περισσότερες φορές με τράβαγε η περιέργεια να μάθω για ποιόν λόγο είχε φτιαχτεί το εικονοστάσι .
Είναι γνωστό πως πολλά από αυτά φτιάχτηκαν για να μνημονεύσουν την ημέρα κατά την οποία ένας άγνωστος σε μας άνθρωπος έχασε τη ζωή του στο συγκεκριμένο σημείο.
Μα μου φαίνεται πως η σκέψη μου "ξεστράτισε".
Συγχωρέστε με !
Συνεχίζω....Καλοκαίρι, οδηγώ σε έναν δρόμο που δεν γνωρίζω με προορισμό το χωριό Τανάγρα Θηβών .
Η ματιά μου πέφτει σε ένα εικονοστάσι ...
Στα μάτια μου φάνταζαν (από τις αφηγήσεις των γερόντων) ως εκπλήρωση τάματος που προήλθαν από οράματα Αγίων αλλά μπερδεύονταν μαζί με φόβους για δαίμονες σε τρίστρατα από αρχαίες λαϊκές δοξασίες και ξορκισμούς.
Φορείς του πολυσύνθετου χαρακτήρα της λαϊκής θρησκείας στην ελληνική ύπαιθρο, είναι λυπηρό που ποτέ δεν αποτέλεσαν αντικείμενο ξεχωριστής μελέτης από τους μελετητές της λαϊκής μας παράδοσης.
Πολλές φορές σαν ταξίδευα νύχτα σε άγνωστες ερημικές τοποθεσίες, και πίστευα πως είχα χάσει τον δρόμο ή άμα ταξίδευα κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες (με πάγους ή δυνατή βροχή) ένοιωθα μια παρηγοριά σαν έβλεπα να τρεμοφέγγει ένα καντηλάκι, ένοιωθα την φλόγα σαν μια παρουσία, σαν μια σημαδούρα που μου έλεγε "ναι αυτό είναι το τάδε μονοπάτι". Γιατί έτσι λειτουργούσαν τα εικονοστάσια στο παρελθόν σαν σημάδια μονοπατιών για τους βοσκούς αλλά και τους περαστικούς στην προ - κινητού εποχή.
Στις μέρες μας οι ορειβατικοί σύλλογοι σημαδεύουν με διαφορετικά σημάδια τα μονοπάτια.
Συνειδητοποιώ πως κατά τη διάρκεια των αναζητήσεων αυτών των απόμακρων χωριών, πολλές φορές κοντοστάθηκα σε κάποιο εικονοστάσι που για κάποιο λόγο τράβηξε την προσοχή μου.
Άλλοτε μπορεί να με τράβηξε η πρωτότυπη εξωτερική τους εμφάνιση, άλλοτε η τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένα, άλλοτε θύμιζε κάποιον θρύλο και δοξασία από αυτούς που άκουσα κατά καιρούς από τα χείλη γερόντων....
Τις περισσότερες φορές με τράβαγε η περιέργεια να μάθω για ποιόν λόγο είχε φτιαχτεί το εικονοστάσι .
Είναι γνωστό πως πολλά από αυτά φτιάχτηκαν για να μνημονεύσουν την ημέρα κατά την οποία ένας άγνωστος σε μας άνθρωπος έχασε τη ζωή του στο συγκεκριμένο σημείο.
Μα μου φαίνεται πως η σκέψη μου "ξεστράτισε".
Συγχωρέστε με !
Συνεχίζω....Καλοκαίρι, οδηγώ σε έναν δρόμο που δεν γνωρίζω με προορισμό το χωριό Τανάγρα Θηβών .
Η ματιά μου πέφτει σε ένα εικονοστάσι ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου