ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΑΚΗΣ
Ο ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΖΕ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ- ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΟΥ
Υπερβολές δεν λέγονται στα επεισόδια που χαρακτηρίζουν τη ζωή του διώκτη αεροπόρου μας. Γιατί και η πιο αναιμικιά τέτοια, χάνεται εμπρός στη συγκίνηση της περιπέτειας και στο θαυμασμό του μεγαλείου του. Σαν άνθρωποι πάντα όλοι μας , δειλιάζουμε στις επικίνδυνες στιγμές της ζωής και σωζόμαστε πολλές φορές , από τον ανθρώπινο σωσίβιο που μας δίνει η αυτοσυντήρηση . Αλλά κάτι τέτοιο για τον αεροπόρο μας είναι σπάνιο . Γι ’αυτό και η καθάρια ηρωική του πρόθεση του χάρισε τον μονάκριβο τίτλο του άξιου.
Αποδείξεις , φυσικά , δεν μας χρειάζονται μια και έχουμε το αποτέλεσμα, που άφησε παντοτινά σε εμάς τις αθάνατες σημαδούρες του , απ ’τις ατσάλινες Ελληνικές φτερούγες.
Σας παραθέτουμε ένα επεισόδιο.
-Συνέβηκε λίγους μήνες προτού να φθάσουμε την πρωτοχρονιά του 1944. Ήταν από τα καυτερά απογευματινά της Λυβικής άμμου, όταν ξαφνικά στο Ελληνικό μας αεροδρόμιο , άρχισαν να προσγειώνονται Αγγλικά αεροπλάνα διώξεως. Δεν άργησαν και πολύ τέλος τα σχόλια στους Ελληνικούς κύκλους των πιλότων, μια και οι πληροφορίες έλεγαν , πως την άλλη ημέρα Έλληνες και Άγγλοι θα πετούσαν προς την Κρήτη , συνοδεύοντας βομβαρδιστικούς σχηματισμούς και πυροβολώντας τελικά τον εχθρικό Γερμανικό στόχο αυτού του πολυδοκιμασμένου νησιού μας .
Ο κόσμος των πιλότων βρέθηκε αμέσως σε μια γενική αναστάτωση . Αποστολή στην Κρήτη συλλογιζόντουσαν , και όλοι τους είχαν την απαίτηση στην συμμετοχή της . Για αυτό σε τέτοιες στιγμές δύσκολη ήταν η θέση του διοικητού της μοίρας . Ο κλήρος όμως , όπως πάντα όρισε τους τυχερούς της αυριανής αποστολής της Κρήτης .Έτσι την άλλη ημέρα από τα χαράματα απογειώθηκαν πέντε πυκνοί σχηματισμοί . Ελληνικά και Αγγλικά αεροπλάνα Σπιτ-φάιαρ , τραβούσαν για την Κρήτη , με την ίδια ιδεολογική πρόθεση και το ίδιο αεροπορικό πείσμα, που συντονιζόταν και στους Έλληνες πιλότους και στους Άγγλους συμπολεμιστές , στο χτύπημα του Γερμανού που τόσο τυραννικά πατούσε με το αιματοβαμμένο τακούνι του, την ηρωική μας μεγαλόνησο. Ξαφνικά , όμως , καθώς και οι σχηματισμοί διέγραφαν κύκλο πάνω από το αεροδρόμιο και σε απόσταση μικρής ακτίνας από αυτό , είδαν να ξεφεύγει ένα μεγάλο κομμάτι από κάποιο Ελληνικό αεροπλάνο , να πέφτει και να κομματιάζεται με γδούπο στην πιο πέρα έκταση . Ήταν η βοηθητική δεξαμενή της βενζίνας του Ελληνικού Σπιτ- φάιαρ που απασφαλίστηκε μόνη της και ξεκόλλησε από την κρεμαστή της θέση . Για μια στιγμή , το αεροπλάνο ξέφυγε από το σχηματισμό του και έδωσε την εντύπωση σε αυτούς που το παρακολουθούσαν από το έδαφος , πώς θα ξαναγύριζε για προσγείωση . Μα δεν συνέβηκε κάτι τέτοιο .
Γιατί αν και ο πιλότος του αντιλήφθηκε πως η δεξαμενή του απασφαλίστηκε και είχε πέσει , όπως το είδε και στα ειδικά όργανά του ταμπλώ που και αυτά σημείωσαν την απασφάλιση , στην γενική κατάπληξη αυτών που τον παρακολουθούσαν , γύρισε στο σχηματισμό και μετά από λίγο χάθηκε μαζί με τους άλλους στον ορίζοντα με την κατεύθυνση προς την Κρήτη . Εδώ τελειώνει το επεισόδιο . Και όσο για την συνέχεια , μας δόθηκε τόσο τυπικά από το ανακοινωθέν της αύριο, που στα χαμένα αεροπλάνα περιελάμβανε και αυτό το sπιτ – φάιαρ , που παρακολουθήσαμε .
- Και μετά από όλα αυτά έρχεται ο απροσκάλεστος , ξέγνοιαστος Κρητικός και μας σερβίρει την απαιτητική του ερώτηση ?
Μα γιατί δεν γύριζε ; Γιατί εξακολούθησε την πτήση του , μια και ήξερε πως δεν θα του επαρκούσε η βενζίνα , για το δρόμο της επιστροφής του ; Εδώ όμως είναι και το σημείο μας . Εδώ είναι αυτό το ψυχικό παράξενο του πιο πάνω αεροπόρου μας , που αν γνώριζε πως δεν θα βρισκόταν στην ικανότητα του γυρισμού , εν τούτοις προτίμησε να μην αφήσει την αποστολή του , να μην χάσει αυτή τη λαχταριστή επίσκεψη στην πατρίδα του Ελλάδα , ασχέτως αν θα έπεφτε στα φαράγγια των βουνών της Κρήτης ή θα τον έπιαναν αιχμάλωτο . Παράξενο όμως αυτό; Μπορεί μήπως κανείς από αυτούς τους Κρητικούς να μας πείσει , πως τις ίδιες στιγμές ή περιπτώσεις , θα έπαιρνε και αυτός την απόφαση μιας τέτοιας θυσίας με την ίδια ιδεολογική αεροπορική δύναμη και ψύχραιμα στην εκτέλεση θα έφτανε στο σκοπό, ενώ γνώριζε από πιο μπροστά πως δεν θα ξαναγύριζε στο κάθισμα της αμέριμνης κριτικής του ; Είπαμε πιο πάνω , πώς μονάκριβος είναι ο τίτλος του άξιου . Για αυτό μια και εμείς δεν τον φτάνουμε , μια και είμαστε τόσο μακριά του , ας τον ακούσουμε αυτόν πού τον απόκτησε , στην εγωιστική απολογία της προθέσεώς του . Και νάτος , που την προηγούμενη ημέρα της αποστολής βρίσκεται μέσα σε μια αδημονία και νευρικότητα . Ζητά από την τύχη να βρεθεί και αυτός στην αυριανή αποστολή της Κρήτης . Δεν δέχεται από κανένα συζήτηση . Αφελέστατα εχθρεύεται τον κάθε συνάδελφό του διώκτη , γιατί νομίζει πώς ίσως και αυτός να είναι ο τυχερός , πού θα του κλέψει τον κλήρο της συμμετοχής του . Τον φαντάζομαι , γιατί τον γνώρισα τον Λευτέρη Αθανασάκη , μασουλίζοντας την παντοτινή του ιδιότροπη ξύλινη πίπα , να συνεχίζει τις βολτίτσες του έξω από την σκηνή των συγκεντρώσεων , ενώ το καρδιοχτύπι του να συντονίζεται στο ερώτημα , αν τον βγάλει ή δεν θα τον βγάλει ο κλήρος . Για αυτό όταν πιο έπειτα άκουσε το όνομά του στον κατάλογο των τυχερών , όλος ο κόσμος ήταν δικός του . Ήθελε να πιάσει και να τραβήξει από τον γιακά , από την γραβάτα τον καθένα πού θα συναντούσε . Να στριφογυρίσει από την ενδόμυχη χαρά του και να φωνάξει δυνατά , τραγουδιστά , πώς αύριο θα πετούσε και αυτός .
-Ε και εσύ πού θα πάς αύριο μας κάνεις τον καμπόσο .
Τρελάθηκες από την χαρά σου . Και στο σουλάτσο σου δεν άφησες πετρούλα για πετρούλα , πού να μην την κλώτσησες από την ενδόμυχη ευχαρίστησή σου . Αυτός όμως δεν ακούει τίποτε , όπως δεν άκουγε και όλον αυτό τον κόσμο, πού όταν την επαύριο απασφαλίστηκε η βοηθητική δεξαμενή της βενζίνας , του φώναζε παρακλητικά να γυρίσει για προσγείωση .
Γιατί ήξερε πως αν θα γύριζε , θα έχανε και την αποστολή του . Το να προσγειωθεί και να τοποθετήσει άλλη , ήταν κάτι το αδύνατο . Ο σχηματισμός του θα ήταν τόσο μακριά . Και έπειτα ποιος ξέρει αν ο κλήρος του ξανάβγαινε ?
Για αυτό αν και ήξερε πως δεν θα ξαναγύριζε , προτίμησε να ακολουθήσει τον σχηματισμό και να τελειώσει την αποστολή του ασχέτως αν θα έδινε και το τέλειωμα στα είκοσι δύο του χρόνια …….
Το ραδιόφωνο του Λονδίνου σε τρεις εκπομπές του , ακούστηκε να μιλάει για τον Λευτέρη Αθανασάκη . Εκείνος όμως δεν θέλει σχόλια για ηρωισμούς . Του αρκεί και μόνο ο τίτλος του Άξιου που πήρε από όλους μας . Κάποιος τον είδε να βρίσκεται σε μανιασμένη αερομαχία με τα Γερμανικά Μέσσερσμίθ . Δεν ξέρουμε πόσα από αυτά θανάτωσε . Εκείνο όμως πού πειστικά ξέρουμε , είναι πως κάτι τέτοιες λεβέντικες καρδιές , είναι αυτές που γράφουν τη ζηλευτή ιστορία , στις ατσάλινες Ελληνικέ φτερούγες .
Ο ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΖΕ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ- ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΟΥ
Υπερβολές δεν λέγονται στα επεισόδια που χαρακτηρίζουν τη ζωή του διώκτη αεροπόρου μας. Γιατί και η πιο αναιμικιά τέτοια, χάνεται εμπρός στη συγκίνηση της περιπέτειας και στο θαυμασμό του μεγαλείου του. Σαν άνθρωποι πάντα όλοι μας , δειλιάζουμε στις επικίνδυνες στιγμές της ζωής και σωζόμαστε πολλές φορές , από τον ανθρώπινο σωσίβιο που μας δίνει η αυτοσυντήρηση . Αλλά κάτι τέτοιο για τον αεροπόρο μας είναι σπάνιο . Γι ’αυτό και η καθάρια ηρωική του πρόθεση του χάρισε τον μονάκριβο τίτλο του άξιου.
Αποδείξεις , φυσικά , δεν μας χρειάζονται μια και έχουμε το αποτέλεσμα, που άφησε παντοτινά σε εμάς τις αθάνατες σημαδούρες του , απ ’τις ατσάλινες Ελληνικές φτερούγες.
Σας παραθέτουμε ένα επεισόδιο.
-Συνέβηκε λίγους μήνες προτού να φθάσουμε την πρωτοχρονιά του 1944. Ήταν από τα καυτερά απογευματινά της Λυβικής άμμου, όταν ξαφνικά στο Ελληνικό μας αεροδρόμιο , άρχισαν να προσγειώνονται Αγγλικά αεροπλάνα διώξεως. Δεν άργησαν και πολύ τέλος τα σχόλια στους Ελληνικούς κύκλους των πιλότων, μια και οι πληροφορίες έλεγαν , πως την άλλη ημέρα Έλληνες και Άγγλοι θα πετούσαν προς την Κρήτη , συνοδεύοντας βομβαρδιστικούς σχηματισμούς και πυροβολώντας τελικά τον εχθρικό Γερμανικό στόχο αυτού του πολυδοκιμασμένου νησιού μας .
Ο κόσμος των πιλότων βρέθηκε αμέσως σε μια γενική αναστάτωση . Αποστολή στην Κρήτη συλλογιζόντουσαν , και όλοι τους είχαν την απαίτηση στην συμμετοχή της . Για αυτό σε τέτοιες στιγμές δύσκολη ήταν η θέση του διοικητού της μοίρας . Ο κλήρος όμως , όπως πάντα όρισε τους τυχερούς της αυριανής αποστολής της Κρήτης .Έτσι την άλλη ημέρα από τα χαράματα απογειώθηκαν πέντε πυκνοί σχηματισμοί . Ελληνικά και Αγγλικά αεροπλάνα Σπιτ-φάιαρ , τραβούσαν για την Κρήτη , με την ίδια ιδεολογική πρόθεση και το ίδιο αεροπορικό πείσμα, που συντονιζόταν και στους Έλληνες πιλότους και στους Άγγλους συμπολεμιστές , στο χτύπημα του Γερμανού που τόσο τυραννικά πατούσε με το αιματοβαμμένο τακούνι του, την ηρωική μας μεγαλόνησο. Ξαφνικά , όμως , καθώς και οι σχηματισμοί διέγραφαν κύκλο πάνω από το αεροδρόμιο και σε απόσταση μικρής ακτίνας από αυτό , είδαν να ξεφεύγει ένα μεγάλο κομμάτι από κάποιο Ελληνικό αεροπλάνο , να πέφτει και να κομματιάζεται με γδούπο στην πιο πέρα έκταση . Ήταν η βοηθητική δεξαμενή της βενζίνας του Ελληνικού Σπιτ- φάιαρ που απασφαλίστηκε μόνη της και ξεκόλλησε από την κρεμαστή της θέση . Για μια στιγμή , το αεροπλάνο ξέφυγε από το σχηματισμό του και έδωσε την εντύπωση σε αυτούς που το παρακολουθούσαν από το έδαφος , πώς θα ξαναγύριζε για προσγείωση . Μα δεν συνέβηκε κάτι τέτοιο .
Γιατί αν και ο πιλότος του αντιλήφθηκε πως η δεξαμενή του απασφαλίστηκε και είχε πέσει , όπως το είδε και στα ειδικά όργανά του ταμπλώ που και αυτά σημείωσαν την απασφάλιση , στην γενική κατάπληξη αυτών που τον παρακολουθούσαν , γύρισε στο σχηματισμό και μετά από λίγο χάθηκε μαζί με τους άλλους στον ορίζοντα με την κατεύθυνση προς την Κρήτη . Εδώ τελειώνει το επεισόδιο . Και όσο για την συνέχεια , μας δόθηκε τόσο τυπικά από το ανακοινωθέν της αύριο, που στα χαμένα αεροπλάνα περιελάμβανε και αυτό το sπιτ – φάιαρ , που παρακολουθήσαμε .
- Και μετά από όλα αυτά έρχεται ο απροσκάλεστος , ξέγνοιαστος Κρητικός και μας σερβίρει την απαιτητική του ερώτηση ?
Μα γιατί δεν γύριζε ; Γιατί εξακολούθησε την πτήση του , μια και ήξερε πως δεν θα του επαρκούσε η βενζίνα , για το δρόμο της επιστροφής του ; Εδώ όμως είναι και το σημείο μας . Εδώ είναι αυτό το ψυχικό παράξενο του πιο πάνω αεροπόρου μας , που αν γνώριζε πως δεν θα βρισκόταν στην ικανότητα του γυρισμού , εν τούτοις προτίμησε να μην αφήσει την αποστολή του , να μην χάσει αυτή τη λαχταριστή επίσκεψη στην πατρίδα του Ελλάδα , ασχέτως αν θα έπεφτε στα φαράγγια των βουνών της Κρήτης ή θα τον έπιαναν αιχμάλωτο . Παράξενο όμως αυτό; Μπορεί μήπως κανείς από αυτούς τους Κρητικούς να μας πείσει , πως τις ίδιες στιγμές ή περιπτώσεις , θα έπαιρνε και αυτός την απόφαση μιας τέτοιας θυσίας με την ίδια ιδεολογική αεροπορική δύναμη και ψύχραιμα στην εκτέλεση θα έφτανε στο σκοπό, ενώ γνώριζε από πιο μπροστά πως δεν θα ξαναγύριζε στο κάθισμα της αμέριμνης κριτικής του ; Είπαμε πιο πάνω , πώς μονάκριβος είναι ο τίτλος του άξιου . Για αυτό μια και εμείς δεν τον φτάνουμε , μια και είμαστε τόσο μακριά του , ας τον ακούσουμε αυτόν πού τον απόκτησε , στην εγωιστική απολογία της προθέσεώς του . Και νάτος , που την προηγούμενη ημέρα της αποστολής βρίσκεται μέσα σε μια αδημονία και νευρικότητα . Ζητά από την τύχη να βρεθεί και αυτός στην αυριανή αποστολή της Κρήτης . Δεν δέχεται από κανένα συζήτηση . Αφελέστατα εχθρεύεται τον κάθε συνάδελφό του διώκτη , γιατί νομίζει πώς ίσως και αυτός να είναι ο τυχερός , πού θα του κλέψει τον κλήρο της συμμετοχής του . Τον φαντάζομαι , γιατί τον γνώρισα τον Λευτέρη Αθανασάκη , μασουλίζοντας την παντοτινή του ιδιότροπη ξύλινη πίπα , να συνεχίζει τις βολτίτσες του έξω από την σκηνή των συγκεντρώσεων , ενώ το καρδιοχτύπι του να συντονίζεται στο ερώτημα , αν τον βγάλει ή δεν θα τον βγάλει ο κλήρος . Για αυτό όταν πιο έπειτα άκουσε το όνομά του στον κατάλογο των τυχερών , όλος ο κόσμος ήταν δικός του . Ήθελε να πιάσει και να τραβήξει από τον γιακά , από την γραβάτα τον καθένα πού θα συναντούσε . Να στριφογυρίσει από την ενδόμυχη χαρά του και να φωνάξει δυνατά , τραγουδιστά , πώς αύριο θα πετούσε και αυτός .
-Ε και εσύ πού θα πάς αύριο μας κάνεις τον καμπόσο .
Τρελάθηκες από την χαρά σου . Και στο σουλάτσο σου δεν άφησες πετρούλα για πετρούλα , πού να μην την κλώτσησες από την ενδόμυχη ευχαρίστησή σου . Αυτός όμως δεν ακούει τίποτε , όπως δεν άκουγε και όλον αυτό τον κόσμο, πού όταν την επαύριο απασφαλίστηκε η βοηθητική δεξαμενή της βενζίνας , του φώναζε παρακλητικά να γυρίσει για προσγείωση .
Γιατί ήξερε πως αν θα γύριζε , θα έχανε και την αποστολή του . Το να προσγειωθεί και να τοποθετήσει άλλη , ήταν κάτι το αδύνατο . Ο σχηματισμός του θα ήταν τόσο μακριά . Και έπειτα ποιος ξέρει αν ο κλήρος του ξανάβγαινε ?
Για αυτό αν και ήξερε πως δεν θα ξαναγύριζε , προτίμησε να ακολουθήσει τον σχηματισμό και να τελειώσει την αποστολή του ασχέτως αν θα έδινε και το τέλειωμα στα είκοσι δύο του χρόνια …….
Το ραδιόφωνο του Λονδίνου σε τρεις εκπομπές του , ακούστηκε να μιλάει για τον Λευτέρη Αθανασάκη . Εκείνος όμως δεν θέλει σχόλια για ηρωισμούς . Του αρκεί και μόνο ο τίτλος του Άξιου που πήρε από όλους μας . Κάποιος τον είδε να βρίσκεται σε μανιασμένη αερομαχία με τα Γερμανικά Μέσσερσμίθ . Δεν ξέρουμε πόσα από αυτά θανάτωσε . Εκείνο όμως πού πειστικά ξέρουμε , είναι πως κάτι τέτοιες λεβέντικες καρδιές , είναι αυτές που γράφουν τη ζηλευτή ιστορία , στις ατσάλινες Ελληνικέ φτερούγες .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου